تولید نسوز و مواد دیرگداز از ظهور تولید سفال و فلز در پهنه ایران باستان شروع شده و به شکل امروزی آن در کشور با احداث کارخانه نسوز امین آباد در سال 1318 وارد مرحله جدیدی شد.
این صنعت با رشد مصرف نسوز در صنعت سیمان و نیروگاه‌های برق به سرعت گسترش یافت و نقطه عطف افزایش تولید و تحول تکنولوژی در آن در سال 1352 با احداث کارخانه نسوز ذوب آهن با ظرفیت حدود 25 هزار تن همراه با تولید فولاد در کشور آغاز گردید که این روند کماکان تا به امروز با ورود به عرصه تولید فلزات رنگین، صنعت شیشه و سرامیک و نفت و گاز و پتروشیمی ادامه دارد.
مواد دیرگداز به عنوان گلوگاه حیاتی در چرخه تولید ( خصوصاً در صنایع مادر ) مطرح می‌باشند، به طوری که تمامی صنایعی که با دمای بالا و فرایندهای پخت یا ذوب سر و کار دارند مصرف کننده مواد دیرگداز می‌باشند. لذا مواد دیرگداز به عنوان یکی از زیرمجموعه های اصلی سرامیک ها دارای اهمیت بالا برای صنایع مادر می‌باشند.
تولید فرآورده‌های نسوز به دلیل کاربرد گسترده و و ابستگی شدید صنایع مختلف به آنها، خصوصاً در صنایع زیر بنایی مانند صنایع فولاد، فلزات غیر آهنی سیمان، آلومینیوم، شیشه، سرامیک، پالایشگاهها و پتروشیمی از اهمیت ویژه ای برخوردار است به طوریکه رشد و توسعه هر کدام از صنایع فوق به نوعی با پیشرفت مواد دیرگداز وابسته می‌باشد.
